|
|
Ik was 39 jaar oud, maar ik zag voor mezelf geen hoop of toekomst meer. Ik zei tegen de Heer: 'Toen ik jong was, hebt U mij geroepen om uw evangelie in het westen en in het zuiden te verkondigen. Hoe kan ik dat nu nog doen? Ik zit hier in deze gevangenis met verbrijzelde benen en nu moet ik me erbij neerleggen dat ik op deze plaats weg zal rotten tot aan de dag dat ik doodga. Ik zal mijn familie nooit meer zien. U hebt me bedrogen!'
Er gingen allerlei geruchten over wat er met ons zou gebeuren. Zelfs buiten de gevangenis wisten de gelovigen dat onze arrestatie bijzonder serieus opgevat moest worden, omdat het bevel tot arrestatie afkomstig was van de nationale regering.
En nu adviseerde broeder Xu me dat ik maar moest proberen te ontsnappen! Ik weet dat Xu een man van God is die altijd goed naar Gods stem luistert, dus ik zei op beleefde toon: 'Mijn benen zijn verbrijzeld en ik zit in mijn eentje opgesloten in een cel met een ijzeren deur. Ik kan niet eens lopen! Hoe kan ik nou ontsnappen? Met jouw benen is alles in orde. Waarom ontsnap jij niet?'
Op de avond van 4 mei 1997 reikte ik, zoals elke avond in de voorgaande zes weken, naar beneden en pakte ik mijn slappe benen vast. De pijn schoot door mijn hele lichaam toen ik mijn benen tegen de muur omhoog tilde. Ik had ontdekt dat dit de beste manier was om de afschuwelijke pijn te verlichten. Door ervoor te zorgen dat er geen bloed door mijn benen stroomde, werden ze gevoelloos en kon ik 's nachts het onrustig, tenminste een beetje slapen.
(...) Ik vroeg Hem talloze keren waarom ik zoveel pijn moest lijden. Ik kon het niet meer verdragen. Mijn hart was somber, ik was er na aan toe het op te geven.
Gods Woord kwam opnieuw tot mij met een ernstige waarschuwing, maar ook een belofte: 'Daarom, zo zegt de Here: Indien gij terugkeert, zal Ik u doen terugkeren; dan zult gij vóór Mij staan; en indien gij uitspreekt wat waarde heeft, zonder vermetele taal, zult gij als mijn mond zijn. Laten zij zich tot u keren, maar gij zult u tot hen niet keren. Dan zal Ik u voor dit volk maken tot een koperen, onneembare muur, en zij zullen tegen u strijden, maar u niet overmogen; want Ik ben met u om u te helpen en te bevrijden, luidt het woord des Heren. Ja, Ik zal u bevrijden uit de hand der bozen, u verlossen uit de vuist der geweldenaars' (Jer.l5:19-21).
Op het
moment dat ik deze verzen las, kreeg ik plotseling een krachtig visioen, hoewel
ik klaarwakker was.
Ik zag mijn vrouw Deling naast mij zitten. Ze was net vrijgelaten uit gevangenis
en ze maakte wat medicijnen klaar. Liefdevol behandelde mijn wonden. Ik voelde
me enorm bemoedigd en vroeg haar: 'Ben je vrijgelaten?' Ze antwoordde: 'Waarom
doe je die ijzeren deur niet open?'
Voordat ik
antwoord kon geven, liep ze de kamer uit en was het visioen voorbij.
De Heer sprak tot mij: 'Dit is het uur van je redding.' Ik wist onmiddellijk dat
dit een visioen van de Heer was en dat het de bedoeling was dat ik nu een
ontsnappingspoging zou wagen.
Mijn
eenpersoonscel grensde aan één kant aan de cel waar broeder Xu en een aantal
andere gelovigen zaten. We hadden afgesproken dat als een van ons in de
problemen zat en gebed nodig had, we de ander een seintje zouden geven door twee
keer op die muur te kloppen.
Broeder Xu hoorde mijn geklop.
Ik riep de bewaker. Hij kwam naar mijn deur en vroeg me wat ik wilde. Ik zei:
'Ik moet dringend naar het toilet.'
Omdat broeder Xu aan de beurt was om me te dragen, opende de bewaker zijn deur
en hij gaf hem opdracht mij naar de badkamer te dragen.
Altijd als gevangenen toestemming kregen om uit hun cel te komen, werd er in de gang een ijzeren deur op slot gedraaid zodat er geen enkele ontsnappingsmogelijkheid was. Aan de andere kant van het hek bevond zich een trap die naar de lager gelegen verdiepingen leidde. We zaten nog steeds aan alle kanten achter slot en grendel. Het hek kon alleen geopend worden door mensen die van buiten naar binnen wilden, het kon niet van binnenuit geopend worden.
Elke verdieping van de gevangenis werd afgeschermd door zo'n ijzeren deur. Gewoonlijk stond er aan beide zijden van elk hek een bewaker, dus om de binnenplaats van de gevangenis te bereiken moest ik door drie ijzeren hekken op drie verschillende verdiepingen, en langs zes gewapende bewakers.
Broeder Xu liep naar mijn deur. Zodra hij me zag, zei hij: 'Je moet on snappen!' Daarna ging hij terug naar zijn eigen cel om zijn tandenbors en zijn handdoek te pakken, zodat de bewakers zouden denken dat hij ook gebruik wilde maken van de badkamer. Toen hij terugkwam, gaf hij me opnieuw hetzelfde dringende bevel: 'Yun, je moet ontsnappen!'
Ik was slechts gekleed in mijn ondergoed, dus ik hees mijn broe snel ik kon omhoog. Op een lang stuk toiletpapier had ik bijbeltekste het Evangelie van Johannes en uit de eerste Brief van Petrus opgeschreven. Ik maakte het papier met gedeelten uit Gods Woord om mijn middel vast, om me zo met de waarheid te omgorden. Ik bad: 'Heer, U hebt me laten zien dat ik moet proberen deze gevangenis te verlaten. Ik zal U nu gehoorzamen en proberen te ontsnappen. Als de bewakers me echter neerschieten, neem mijn ziel dan alstublieft op in uw hemelse woning.'
Het was nu meer dan zes weken geleden sinds mijn benen kapotgeslagen waren. Als ik er maar een klein beetje op steunde, veroorzaakte dat al een folterende pijn. Maar ik geloofde dat God me op drie verschillende manieren verteld had dat ik moest proberen te ontsnappen: door middel van zijn Woord, door middel van het visioen dat ik die ochtend had ontvangen, en door de woorden van broeder Xu.
Ik heb geleerd dat wanneer God tegen ons zegt dat we iets moeten doen, er geen tijd is voor discussie of overdenking, in welke situatie we ons ook bevinden. Als we zeker weten dat God ons een opdracht heeft gegeven, en in dit geval was ik daar zeker van, is blinde gehoorzaamheid vereist. Als we God niet gehoorzamen, zeggen we daarmee eigenlijk dat we wijzer zijn dan Hij, en dat wij beter weten hoe we ons leven moeten leiden dan Hij.
Het was 5 mei 1997, even voor achten. Naar de mens gesproken was deze tijd van de dag zo ongeveer de slechtst mogelijke tijd voor een ontsnappingspoging! Gewoonlijk werden er overal in de gevangenis allerlei activiteiten uitgevoerd en stonden alle bewakers op hun post.
Ik schuifelde mijn cel uit, in de richting van het gesloten ijzeren hek in de gang. Mijn verstand was er alleen op gericht God te gehoorzamen. Ik keek recht naar voren en bij elke stap die ik zette bad ik in stilte.
Boven aan de trap die uitkwam op de derde verdieping zat een bewaker. Hij was verantwoordelijk voor de knop waarop gedrukt moest worden als je wilde dat het hek open of dicht ging. Het was onmogelijk om te zien wat er aan de andere kant gebeurde, omdat het hek van ijzer gemaakt was en de kleine openingen in het hek bedekt waren met zwarte lappen stof.
Op precies hetzelfde moment dat ik het hek bereikte, keerde een andere dienstknecht van de Heer, broeder Musheng, net terug naar zijn cel en het werd voor hem geopend. Hij had die ochtend opdracht gekregen om binnenplaats van de gevangenis aan te vegen. Terwijl Musheng door het hek liep, zei ik tegen hem: 'Wacht! Doe het hek niet dicht!' Ik liep door het hek zonder dat ik mijn pas zelfs maar hoefde in te houden. De timing van de Heer was perfect!
Terwijl we
elkaar passeerden, fluisterde broeder Musheng: 'Gaat u
weg, broeder Yun? Bent u niet bang dat u zult sterven?' En toen met
een verbijsterde blik op zijn gezicht, keerde hij terug naar zijn cel.
Musheng werd door een bewaker naar zijn cel teruggebracht maar
op exact hetzelfde moment dat hij het hek voor Musheng opende, ging er in
een kantoortje even verderop een telefoon over; de bewaker had zich omgedraaid
en was erheen gerend om de telefoon op te nemen.
In het trappenhuis zag ik een bezem tegen de muur staan. Ik pakte de bezem op en liep er de trap mee af, naar de tweede verdieping. Er zat een gewapende bewaker achter zijn bureau, met zijn gezicht in de richting van het tweede ijzeren hek. Dit hek werd soms opengelaten. Omdat er altijd, dag en nacht, een dienstdoende bewaker bij dit hek moest zitten om het in de gaten te houden, werd het niet als risicovol beschouwd om het open te laten. Op dat moment sprak de Heilige Geest tot mij: 'Ga, nu! De God van Petrus is ook jouw God!'
Het leek wel of de Heer deze bewaker op de een of andere manier verblind had. Hij keek me recht aan, maar zijn ogen registreerden mijn aanwezigheid niet. Ik verwachtte dat hij wel iets zou zeggen, maar hij keek dwars door me heen, alsof ik onzichtbaar was! Hij zei helemaal niets.
Ik liep hem
voorbij en keek niet om. Ik wist dat ik op ieder moment in mijn rug geschoten
kon worden. Ik bleef de Heer in stilte vragen klaar te staan om mijn ziel te
ontvangen, omdat ik dacht dat dit een van mijn laatste ogenblikken op deze
wereld was.
Ik bleef de trappen aflopen, maar ik werd door niemand tegengehouden en geen van
de bewakers zei ook maar een woord tegen mij!
Toen ik bij de hoofdingang aankwam, een ijzeren hek dat naar de bin-nenplaats van de gevangenis leidde, ontdekte ik dat het al openstond! Dat was vreemd, want meestal was dit hek het best beveiligd van allemaal Gewoonlijk stonden er twee bewakers bij dit hek op de begane gronde, een aan de binnenkant en een aan de buitenkant, maar om de een of andere reden was er geen enkele bewaker aanwezig en stond het hek open!
Ik zette de bezem die ik vanaf de derde verdieping mee naar beneden genomen had weg en liep de binnenplaats op. Ik kneep mijn ogen samen het felle ochtendlicht. Ik kwam op de binnenplaats verscheidene bewakers tegen, maar niemand zei ook maar een woord. Toen liep ik door toegangspoort van de gevangenis die om de een of andere reden ook wijdopen stond!
Mijn hart ging vreselijk tekeer! Ik stond nu op straat, vlak buiten de strengst beveiligde gevangenis van Zhengzhou! Later hoorde ik dat er nog nooit eerder iemand uit die gevangenis ontsnapt was.
Naast mij
stopte onmiddellijk een geel taxibusje en de chauffeur, een man van achter in de
twintig, opende de deur. Hij vroeg: 'Waar wilt u naartoe?'
Ik stapte in en antwoordde: 'Ik moet zo snel mogelijk naar mijn kantoor, dus
rijdt u alstublieft een beetje door.' Ik gaf de chauffeur het adres van een
christelijke familie in Zhengzhou die ik kende, en we reden bij de gevangenis
vandaan. Ik zei tegen hem dat hij de files moest zien te ontwijken en in geen
geval moest stoppen.
Al deze gebeurtenissen leken in enkele seconden plaats te vinden. Het was alsof ik droomde terwijl ik wakker was. Ik wist niet zeker of het allemaal echt gebeurd was of dat ik het gedroomd had. Ik weet niet hoe de Heer het precies gedaan heeft of waarom al die ijzeren hekken die gewoonlijk hermetisch afgesloten waren, voor mij opeens allemaal openstonden. Alles wat ik wist, was dat ik in een taxi zat en dat we op weg waren naar het huis van mijn vrienden.
Toen we daar
aankwamen, vroeg ik de taxichauffeur even te wachten terwijl ik wat geld ging
lenen om het ritje te betalen.Ik beklom de trappen naar het appartement op de
derde verdieping en drukte twee keer op de deurbel. Een van de dochters van mijn
vrienden keek door het spionnetje in de deur en
herkende me onmiddellijk. Ze riep opgewonden: 'O,
broeder Yun, u bent ontslagen uit het ziekenhuis (ze bedoelde
de gevangenis)!'
Ik zei tegen haar: 'Ja, ik kom uit het ziekenhuis,
maar niet volgens de normale procedure. Kun je
me alsjeblieft wat geld lenen om de taxi te betalen?'
Ze was zo opgewonden dat ze vergat de deur open te doen! Uiteind kwam ze terug
en gaf me het geld. Ik rende snel de trappen af naar de
wachtende taxichauffeur, en betaalde hem.
Dit lieve christelijke gezin heette me hartelijk welkom in hun huis. Een van de dochters zei tegen me: 'De hele kerk heeft al meer dan een week voor u en uw medewerkers gevast en gebeden. Gisteren zei de Heilige Geest tegen mijn moeder: "Ik zal Yun vrijlaten en daarna zal hij als eerste naar jullie huis komen. Hij zal een korte tijd blijven en met jullie bidden"
Mijn ouders hebben tegen ons gezegd dat we op uw komst moesten rekenen en we hebben voor een geheime schuilplaats gezorgd waar u zich kunt verstoppen. Niemand weet iets van die schuilplaats, behalve wij. Mijn moeder heeft al wat eten en wat kleding voor u klaargezet. Kom, kleed u even om, dan zullen wij u erheen brengen.'
