Op deze pagina
Koppelingen
|
Gespuis, moordenaars, verkrachters en bolletjesslikkers zitten in de
bajes Bon Futuro Prison op Curaçao. Zendeling Marien Wegeling (39)
brengt hier het Evangelie. Tot nu toe zijn ongeveer 330 gevangenen
bekeerd. De zendeling vertelt als een waterval over de bekeringen en
wonderen in de bajes. Wegeling benadrukt: „God doet alles. Ik ben alleen
maar een dienstknecht, gereedschap in Zijn hand.“
„Je moet je voorstellen dat de gevangenis
een open terrein is, ingedeeld in blokken met cellen. Daaromheen staat
een grote, hoge muur. Door de tralies kunnen gevangenen omhoog kijken
naar de blauwe lucht. Als ik door de blokken loop, hoor ik opeens zware,
stoere, ruwe mannenstemmen zingen. Zij prijzen in hun liederen God. De
lofprijzingen slaan over naar andere blokken die spontaan mee gaan doen.
Het zingen komt diep uit het hart van de jongens. De rillingen lopen
over je rug wanneer je dát hoort. Het is zo overweldigend en
indrukwekkend. Ik kan er niet aan wennen, zo mooi vind ik het. Maar dit
is niet altijd zo geweest hoor.
Een paar jaar geleden was het in deze gevangenis één grote puinhoop.
Elk moment konden er opstanden uitbreken. Gevangenen staken de boel in
brand, vernielden met hun blote handen betonnen muren, mishandelden
elkaar en veroorzaakten rellen. Het was onvoorstelbaar. Via het illegale
circuit werden er pistolen, messen en drugs naar binnen gesmokkeld. Ik
geef toe, het was best beangstigend om in de cellenblokken te lopen waar
de echte zware jongens zitten. Zij hebben heel wat op hun kerfstok. Maar
nu is alles anders. De vrede heerst hier door Gods grote werken.
De criminaliteit is enorm teruggelopen. Het afgelopen jaar is er niet
één opstand geweest. De gevangenen helpen elkaar. Voeger werden
telefoonkaarten gestolen. Je kon er zelfs om neergestoken worden. Nu
geven de jongens ze weg als zij zien dat een ander het echt nodig heeft.
Zelfs de bendeleiders in de gevangenis hebben zich bekeerd. Zij geven nu
bijbelstudie en leiden samenkomsten. Is dat niet fantastisch?“
Bedreigingen
„Voor zover ik weet, zijn er geen evangelisten bedreigd door de
gedetineerden. Er is wel een keer een incident geweest. Op een morgen
gingen mijn collega’s de blokken in om te evangeliseren. Van het ene op
het andere moment ontstond er een opstand. Onmiddellijk werd het blok
hermetisch afgesloten en mijn collega’s konden geen kant meer op.
Vervolgens werd de politie opgetrommeld, die hardhandig optrad en met
traangas schoot. Normaal gesproken slaat zo’n opstand over naar andere
blokken. Wanneer de gevangen een hard kabaal horen, worden ze opgejut en
komen ze ook in opstand. Binnen de kortste keren is de hele gevangenis
dan in rep en roer. Maar deze keer bleef de gevangenisopstand beperkt
tot één blok.
Hoe dat kwam? De evangelisten begonnen te zingen. Het gezang sloeg
over naar de andere blokken en gevangen zongen mee in up-tempo. Zij
klapten, dansten en sprongen. Langzamerhand keerde de rust weer terug in
de gevangenis. De bewakers stonden versteld. Ook zij worden bekeerd door
alles wat zij zien en meemaken.
Overigens, de ongeregeldheden zijn niet helemaal voorbij. Er gebeuren
nog wel incidenten onder niet-christenen. Tijdens een van de bidstonden
strompelde er een jongen binnen. Hij was neergestoken, drie keer door
zijn hart en vier keer door zijn longen. Hij liep naar ons toe en viel
neer. Wij vroegen hem of hij Jezus wilde volgen en of hij wilde dat
Jezus hem zou genezen. Zijn antwoord was ‘ja’. Vervolgens raakte hij in
coma. En toen gebeurde het wonder: de jongen is er helemaal bovenop
gekomen. De artsen stonden voor een groot raadsel. Hij had dood moeten
zijn. Nu getuigt hij van God en wat Hij voor hem gedaan heeft.“
Bekering
„De gevangenen komen op verschillende manieren tot geloof. De ene gaat
gelijk op de knieën als ik hem van God vertel. Bij de ander duurt het
veel langer. Die wil eerst bijbelstudie doen om God beter te leren
kennen en een samenkomst bijwonen. Eigenlijk is het niet veel anders dan
bekeringen buiten de gevangenis.
Ik confronteer de jongens heel direct en radicaal met het geloof. Wat
gebeurt er met jou als je dood gaat? Met deze vraag zet jij ze aan het
denken. Ja, ze weten niet waar ze dan heengaan. Vervolgens vertel ik van
het eeuwige leven met Jezus en dat Hij een oplossing heeft voor elk
probleem. De meesten maken dan wel een keus.
Natuurlijk zijn er ook jongens die geen keuze maken, die hebben
eigenlijk geen mening. Zij doen ook nergens aan mee. Een paar zijn echt
tegen. Zij doen soms erg vervelend. Ze gaan bijvoorbeeld gewoon door met
het dealen van drugs. Als je een celgenoot van die dealer bent, is dat
best lastig. Toch respecteren zij de christenen in de gevangenis. Een
zangdienst bijvoorbeeld in de cellenblokken veroorzaakt veel
geluidsoverlast. De niet-christenen klagen hier niet over. Sommigen gaan
kijken, anderen trekken zich terug in hun cel. Maar gelukkig kunnen wij
vaak in de sporthal terecht. Daar heeft niemand last van ons.“
Doopdienst
„Eind vorig jaar is er een doopdienst geweest waarin 67 gevangenen voor
God kozen. Je zag die stoere jongens van twee meter met spierbundels van
heb ik jou daar. Deze macho’s vielen elkaar in de armen nadat ze gedoopt
waren. Zij huilden van ontroering en blijdschap. Daarna zijn wij met z’n
allen gaan dansen. Het was een groot feest. Deze beelden krijg je nooit
meer van je netvlies af.
Nu voelen de jongens vrede en rust. Zij kunnen bij God om vergeving
vragen voor alles wat zij vroeger misdaan hebben. Weet je, de meeste
jongens zitten hier niet zomaar. De meesten zijn in hun jeugd misbruikt,
verkracht, mishandeld en het huis uitgezet. Ze moesten op straat leven
en daar geldt het recht van de sterkste. Jij moet overleven. Vuurwapens
zijn daar heel normaal en op een gegeven moment sla je door. Je schiet
er een neer, dan komt nummer twee, drie, vier, vijf…
Sommige mensen geloven niet dat deze jongens echt christen zijn
geworden. Deze bekeerde gevangen zouden misbruik van de situatie maken
om zo beter uit de bus te rollen. Ik zou zeggen, kom zelf kijken. Je
ziet het in hun gezicht. Vroeger straalde er hardheid en agressiviteit
uit hun ogen. Nu alleen maar zachtheid en liefde. En ja, natuurlijk heb
je jongens die misbruik maken van de situatie. Maar zulke mensen vind je
ook in de kerk!“
Drugs
„Twee dagen na de doopdienst kwam er een gevangene naar mij toe met
brandblaren op zijn handen. Hij wilde met mij praten. De jongen vertelde
het volgende getuigenis.
Hij had zich laten dopen, maar was er eigenlijk nog niet aan toe. Ach,
zijn vrienden deden het, dus deed hij ook maar mee. In de zolen van zijn
schoenen had hij marihuana verstopt. Dat kon hij niet in zijn cel laten
liggen, want dan werd het gestolen. Dus stapte hij, zonder dat ik het
wist, met schoenen vol drugs het zwembad in.
Bij de onderdompeling vroeg de jongen vergeving aan God dat hij met
schoenen vol met marihuana werd gedoopt. Aan het eind van de dag wilde
hij zijn stappers uitdoen. Maar het lukte niet. Zijn schoenen waren
gloeiend heet en hij verbrandde zijn handen er aan. Daarop heeft zijn
celgenoot de stappers uitgetrokken en heeft de marihuana door het toilet
gespoeld. Vanaf die dag heeft deze gevangene nooit meer drugs gebruikt.
Hij heeft nooit last gehad van afkickverschijnselen.
Weet je, God doet grote wonderen hier. Een ding is zeker, Bon Futuro
Prison is Gods huis geworden.“
Doriet Begemann
|
Het is 08.00 uur ’s morgens. Een groepje gevangenen
komt samen in de kamer van kapelaan Norwen Martina om een uur lang te
zingen en te bidden. “Elke dag beginnen we zo. Eerst Gods aangezicht
zoeken”, aldus Martina.
Opstanden, chaos en martelingen maakten in de Curaçaose
Koraalspechtgevangenis plaats voor bijbelstudie, zang en gebed.
“Een cadeau van God in deze moeilijke tijd die Curaçao doormaakt.”
|
